Time flies when you're having fun!

Lieve allemaal,

Allereerst excuus dat ik zo lang niet heb geblogd! Dat betekent namelijk dat deze heel lang gaat worden. Maar de tijd gaat zo snel, en ik heb zo geen behoefte aan internet, dat ik het gewoon niet doe.. ;)

Anyway, er zijn inmiddels alweer drie travelweekends voorbij. Dus daar zal ik mee beginnen.

Twee weken geleden ben ik met 7 anderen naar "the Akuapem hills" geweest, een gebied ten noorden van Accra. Het ligt in de Eastern Region, wat eigenlijk niet de Eastern Region is. Dat is hier heel verwarrend: naast de Eastern is nog een, en boven de Northern ook, heeft met de kolonialisatie te maken.
Anyway, na de bus naar Accra namen we een tro naar een dorpje in de heuvels, Aburi geheten. Het was heel leuk om een echt uitzicht te hebben, zonder al het stof, en mooie groene heuvels om je heen! Aburi is bekend vanwege een botanische tuin, waarachter ons hotelletje lag. Die dag hadden we geen tijd meer om het te bekijken, want we hadden 12 uur gereisd en we waren MOE. Dus namen we een taxi naar een restaurant. Geloof het of niet, maar we wisten ons er met z'n 8en in te proppen, haha. Helaas was de taxichauffeur meer bezig met de 8 blanke meisjes dan met de weg, dus weer blij dat ik nog leefde (grapje mama).
De volgende ochtend gingen we met z'n 6en... mountainbiken! Er was een heuse "hike&bike tours", hoe cool, zo Nederlands, dus dat moest ik natuurlijk doen. We waren om 7 uur klaar, om daar om 8 uur te kunnen zijn, maar natuurlijk duurde alles een eeuw en startten we pas om 10 uur. Dat is het nadeel van met een grote groep reizen: je moet altijd een eeuwigheid op elkaar wachten.
Anyway, we hadden een tour van 1,5 uur uitgekozen, met veel asfaltweg. Dus reden we na 5 minuten asfaltweg een soort mierenpad op. Het ging enorm stijl een heuvel af, het pad was zo'n 10 centimeter breed en er was echt niet op te fietsen. Iedereen klagen, maar ik vond het wel een avontuur. Onderweg kwamen we bij een paar huisjes, heel simpel, waar we foto's mochten maken, aten we de cocoa pit (die naar mango smaakte?) en genoot ik van de mooie groene heuvels met akkers. Eenmaal op de asfaltweg kwamen we langs een huis dat Rita Marley voor Bob heeft gebouwd, als tribute aan zijn roots (is dat waarom de reggae kleuren dezelfde als de Ghanese vlag zijn?), dus dat was ook gaaf. Verder was het enorm warm en enorm zwaar en deden we er 1,5 uur over. Wat heel nutteloos was, was dat de anderen maar bleven vragen hoever het was, en dat de gids duidelijk geen idee had (hij zei 10 km na een uur, terwijl de hele tour 11 was), maar ze gingen maar door. Arme jongen, hij deed ook maar gewoon z'n werk! Maar aan het eind was ik heel trots op mezelf en blij dat ik het gedaan had!
Verder hebben we die dag een beetje door de tuin gelopen, die een hele mooie laan met palmbomen had, maar verder niet zo groot was en vooral veel afval had. Het is toch ongelofelijk dat ze werkelijk OVERAL afval neergooien, zelfs in natuurdingen voor de toeristen!

De volgende dag namen we de tro naar Tema, een kustplaats. Geloof het of niet, maar met 100 km per uur op de weg ging onze tro kapot! We leefden nog, en wisten met veel moeite een taxi te vinden, waar een vrouw snel voor ons insprong. heel aardig. Na lang wachten kwamen we dan eindelijk in Tema aan, waar alleen een duur hotel beschikbaar was. Maar we wisten ze zover te krijgen dat we met z'n drieen in een 2-persoons bedje mochten slapen :)
Snel gingen we naar het strand, maar dat was een beetje een tegenvaller. Het water was enorm vies, en de mensen heel opdringerig en raar, ik voelde me niet veilig. Vervolgens bleek de taxichauffeur de weg terug helemaal niet te weten, dus dat gaf frustratie, en was de ober 's avonds heel erg warrig. Ik weet niet, maar Tema was een raar plaatsje met verwarde mensen.
Het ergste moet nog komen. Na het eten vroegen we in het hotel of ze een extra laken en kussen hadden (het was al 10 uur). De manager weigerde echter ons dat te geven, omdat alles al dicht was etc. Vervolgens ontstond me er toch een ruzie! Er zijn twee Deense meisjes die heel ongeduldig zijn, en enorm boos kunnen worden. Het was vreselijk: ze scholden hem uit voor stupid man, en zeiden shut up, dingen die je dus echt NIET kan zeggen. Ze zeiden dat ze niet zouden betalen, en dat hij dingen beloofd had die hij niet waarmaakte, wat helemaal niet zo was. Hij zei natuurlijk: nou, dan ga je toch lekker naar een ander hotel, maar dat wilden ze ook niet. Terwijl we juist al mazzel hadden met de kamers! Vervolgens begonnen ze op de breakfast-guy te schelden, die er al helemaal niets mee te maken had!
Het was echt verschrikkelijk, ik schaamde me zo! Ik wil niet dat mensen zo'n beeld van westerlingen krijgen. Maar deze dames, ik weet niet, hebben een soort idee dat ze beter en slimmer zijn dan locals, alleen omdat de mensen hier gewoon langzamer denken. Dat is zo'n onzin, dat kan helemaal niet! Schrecklich. Dus ik was blij de volgende dag naar huis te gaan :)

Afgelopen weekend was heel leuk. We gingen met z'n zessen naar Cape Coast, een grote plaats aan de kust, met het grootste slavenfort van West-Afrika (Brits). Bijzonder was dat we een MANNELIJKE volunteer bij ons hadden, geloof het of niet! Van een andere organisatie, maar toch.
Na 4 uur in de tro (NOOIT MEER) kwamen we aan in ons beach resort. We sliepen in een dorm met 10 bedjes. Na de lunch besloten we meteen maar het castle te bezoeken.
De gids probeerde ons duidelijk met een emotioneel stemmetje te laten merken hoe verschrikkelijk het allemaal was geweest. Dat was natuurlijk ook zo, maar verder was er niet veel te zien. Je kan de kelders in waar de slaven hebben vastgezeten, met alleen een gootje voor ontlasting. Daar proppen ze dan DUIZEND man in, dat was wel vrij ongelofelijk. En dan is er nog de kamer van de gouverneur, en een hoop kanonnen, en dat is het wel.
Het ergste is eigenlijk dat het nu zo'n mooi, wit gebouw is, bij een blauwe zee met een mooi strand, waar zulke verschrikkelijke dingen zijn gebeurd! Heel cru. Maar zeer blij dat ik het gezien heb.
Helaas voelde ik me de hele dag al niet goed, en na 1 hapje van mijn pizza ging het helemaal mis. Maar m'n bedje ingekropen (waar later vlooien in bleken te wonen, fijn). Ik denk dat ik een soort zonnesteek ofzo had, want de volgende dag had ik het zo warm. Zelfs onder de douche kon ik niet afkoelen. Maar goed, ik had niet echt tijd om ziek te zijn. De rest had voor mijn pizza betaald, dat was wel heel aardig!
's Ochtends gingen we naar Kakum National Park. We zaten met z'n zessen in een taxi, die beweerde dat hij extra geld nodig had voor politie op de weg. Nou zie je hier nooit politie, maar ja hoor, daar stonden ze! En niet 1, niet 2, maar 3x moesten we ze omkopen! Het is toch wat.
Kakum is bekend om een canopy walk op 40 meter hoogte, in het regenwoud. Er leven ook een hoop dieren, maar die zie je niet overdag. Al snel was me duidelijk waarom: wegens de ENORME hoeveelheid toeristen en het lawaai dat eruit komt! De canopy walk was heel smal, 20 cm (houten plankje met een ladder erover), en je liep heel wiebelig van platform naar platform. Ze stouwden er veel te veel mensen op, dus je moest maar doorlopen, en het was veel te eng en wiebelig om foto's te maken. Dus dat was een kleine tegenvaller.
Gelukkig gingen we 's middags naar Elmina, waar ik me enorm op verheugd had! Ik weet niet of jullie "De zwarte met het witte hart" gelezen hebben, maar Elmina is de plaats vanwaar Kwame en Kwasi (namen die je hier heel vaak hoort!) naar NL gebracht zijn.
Anyway, Elmina is een vissersdorpje in de buurt van Cape Coast, met een slavenfort dat door de Portugezen gebouwd is, en toen 200 jaar ons NLse hoofdkwartier geweest is. Toen we aan kwamen rijden, konden we het van een afstand al zien liggen in de baai, met allemaal vissersbootje ervoor.
Het castle zelf is minder mooi dan dat van Cape Coast, en er is ongeveer hetzelfde te zien, met hier en daar Nederlandse plakkaten. Gruwelijk was dat er een hokje was voor NLse soldaten die zich misdroegen: een stenen kamertje met licht, waar ze dan een paar uur in moesten zitten, met eten en drinken. Dit versus een hokje ernaast voor ongehoorzame slaven, zonder licht, waar ze ze lieten doodhongeren. Ook had je hier, net als in het Cape Coast castle trouwens, de "door of no return", waardoor de slaven naar de schepen gebracht werden. Stierven ze tijdens het wachten op het schip in de kelder (zo'n 4-6 weken), dan werden ze in zee gegooid.
Oh, en wat ook erg was: boven in het gebouw was een kapel, waar de Nederlandse heren elke zondag tot God baden. Want wat beneden gebeurt, is niet boven, en daar is God, dus was er geen probleem!
De lucht was heel grijs en donker, heel toepasselijk vond ik. Maar ik was echt enorm blij het gezien te hebben!
Elmina zelf heeft een hele hoop gekleurde vissersbootjes, heel leuk. Verder staren de mensen vooral, ze zijn niet zo vriendelijk als normaal, maar de kindertjes waren allemaal lief.
's Avonds was er een gave drum- en dansshow in het hotel, waar een blank meisje aan meedeed! Maar de manier waarop ze hun lichamen kunnen bewegen is echt heel gaaf, ik was onder de indruk. Zondagochtend even souvenirs geshopt, en toen weer naar Kumasi.

En dit weekend was alweer mijn laatste! Ik zou eerst met Cassandra (mijn nieuwe roommate, vertel ik later) naar een monkey sanctuary gaan, maar uiteindelijk besloten we naar een meer hier in de buurt te gaan, lake Bosumtwi (of Bosomtwi of Bosomtwe :p). We gingen met een groep van 13 volunteers, dus dat leek me een perfect laatste weekend!
Helaas duurde het voor mij en 4 anderen een eeuw om er gister te komen. Na een uur op een trotro gewacht te hebben, een uur in de trotro gezeten te hebben en een uur de verkeerde heuvel opgelopen te zijn, kwamen we om 3 uur eindelijk aan. Het meer was (had ik aan kunnen zien komen) behoorlijk vies, en het was zo heiig dat je de krater eromheen nauwelijks kon zien. Maar goed, het was uit de grote stad! Onze dorm was goed, en het eten was lekker, en 's avonds konden we lekker bij het meer zitten.
Maar toen wilde de rest vanochtend na het ontbijt al weg. Zij waren er al sinds vrijdag, maar wij niet! Ze hadden een tro besteld, dus toen moesten we wel, maar uiteindelijk zijn we er nog geen 24 uur geweest, omdat de rest naar het zwembad wilde. En dan heb je een meer voor je neus! Dus dat was een beetje jammer. Maar goed.

Dus dat waren de reisverhalen!
Verder heb ik nu sinds 1,5 week een roommate, Cassandra, 19, uit Canada. Ik was er een beetje huiverig voor, ik vond het wel prima zo en ik heb nog nooit een roommate gehad, maar ze is echt enorm aardig, dus ik neem alles terug! Heel anders dan alle andere mensen die ik ken, maar heel leuk. En we werken op dezelfde school, dus dat is ook leuk.
Verder heeft ze een laptop die ik soms mag lenen, met films, en Canadese chocola; ongekende luxes dus! En bagage voor een jaar, waar ik haar graag mee plaag ;)
Vrijdagavond zijn we samen uit geweest. Ik had op tv een reclame gezien voor een groot live music gebeuren in Kumasi, dus dat wilden we zien. Eerst wilden we naar de "After 5 Pub", waarvan we ongeveer wisten waar het was. De taxichauffeur beweerde het te kennen; nee hoor... Na het ongeveer 700 keer uitgelegd te hebben, vroeg hij het eindelijk aan mensen op straat, die het ook niet wisten. Ik begrijp niet waarom, maar we hadden het zo vaak gezegd, en hij begreep het nog niet! "Where do you want to go?" Uiteindelijk zei hij: "I'm tired now, I want to go to sleep", hahaha. Dus wij zeiden: goodnight! en stapten uit. Ik was snel genoeg, maar hij pakte Cassandra heel hard vast en wilde niet loslaten; zo hard dat ze haar tattoo kon voelen! Maar we gingen natuurlijk niets betalen aan iemand die ons niet eens op de goede plaats wist te krijgen.
Vervolgens bleek niemand het livemusic gedoe te kennen, dus belandden we bij een minibandje ergens buiten, waar we een rastman tegenkwamen die Cassandra kende. Met hem en een vriend gingen we naar de... Amsterdam Klub! (geen spelfout) En dat was, natuurlijk, geweldig! Je kon er binnen roken (wat hier nergens kan), er waren waterpijpen, goede muziek en een heuse schildering van een fiets! Dus dat was gaaf.

En verder... logeert pastor Alex Harrison weer bij ons, dus Jesus heeft drukke dagen. School is zoals altijd weer leuk. Een teacher zei op een ochtend: "Hee sis!" Dus ik zei: "Hee bro!" "Everything's cool? You're managing?" Hahha dus dat vond ik weer grappig. De kindertjes gaan uit hun dak als ik 1 woordje Twi zeg (Gustav heeft me een lesje gegeven) en ze doen een dansje of we doen een box als ze hun werk goed hebben gedaan, haha.
Vrijdagochtend was frustrerend: ze gingen Twi doen in 3b! Wat heb ik daar nou aan? Ik kreeg wel een applausje toen ik de woorden uitsprak, maar wat nutteloos zeg. Vervolgens liet hij mij het werk nakijken (ze hebben zelfs een paar andere woorden), dus dat duurde een eeuw. Vrijdagmiddag is speelmiddag, oftewel: 800 kindertjes bovenop je. Maar ja, ze zijn wel lief :) Eentje heeft zelfs een tekening van me gemaakt! Dus daar geniet ik. En iedereen wil met me mee naar NL (1 leraar stelde voor in mn rugzak te kruipen), dus ik zeg natuurlijk altijd ja. Why not, he ;)
Oh, wat wel een beetje embarrassing is, is de kleding van Cassandra. Ik probeer namelijk altijd mijn knieen en schouders te bedekken, wat heel veel volunteers niet doen, maar ik speel het maar op safe. Niets zeggen betekent namelijk wel dat ze wat over je denken. Nou heeft Cassandra een beetje alternatieve kledingstijl, die heel leuk is hoor, en ze had het knie-ding gelezen, dus draagt ze een short met knee-high socks of een panty! Tsja, dat is natuurlijk ook niet wat ze bedoelden, haha. Dus moest ze bij de headmaster komen (na die sokken), terwijl de kinderen aan mij vragen waarom zij er zo uit ziet en of ze niet weet dat iedereen haar als een prostitue ziet... God zeg, ik was geschokt, dat ze zoiets over je denken! Dus ik ben blij dat ik er niet zo uit zie, ook al is het misschien warmer...
Maar goed, elke dag op school is weer leuk. Ook al is het lesgeven complete shit, er is altijd wel een leuk kindje dat me weer vrolijk maakt! Zo zijn er twee jongetjes uit 4a die altijd langskomen als ik in 4b ben, en dan een heel grappig Jackie Chan-nepgevecht houden. Eentje prikt altijd in mn zij, een paar meisjes zitten de hele les naar me te stralen en alles is even geweldig: you're handwriting is SO nice. You're pen is SO nice. You are SO beautiful. We love you. Do you love us? Hahaha. Dus daar geniet ik van! Soms houden ze een heel verhaal tegen me waar ik geen bal van versta, maar blij lachen en ja knikken helpt. En ik ben dol op hun beweeglijkheid en kleine grapjes en humor. Tsja :)

Gustav en Michael zijn een beetje teleurstellend. Ze zeggen al 6 weken dat we uitgaan, maar ze doen nooit wat, en het is altijd: Ik wilde je bellen, maar... (terwijl ze dan niet mn nummer hebben). Nou hadden wij dus dat music thing gevonden, dus een echt plan gemaakt, haken ze vrijdagavond allebei af. Nogal disappointing. Dus ik hoop dat dat beter wordt deze week!

Want ik heb nu nog maar 5 (hele) dagen te gaan! Het gaat opeens zo snel, ik snap er niks van. En er is nog zoveel dat ik moet doen! En ik wil absoluut niet weg. Ik weet dat ik hierna ook leuke dingen ga doen, maar het is moeilijk om dat hier voor te stellen. Dus ik probeer er maar niet te veel aan te denken en deze week vooral te genieten.

Oh, met mn stalkers gaat het goed. Met 1 ben ik nu vrienden, de ander heeft me maar 1x gebeld (hij zei wel: you never had time for me, oeps). Verder vroeg die vriend van de rasta om mn nummer, dus ik had een fake gegeven. Ik voelde me een beetje schuldig, tot ik net z'n commentaar bij mijn facebookfoto's zag, haha.
En ik heb ontdekt dat ze hier kat en rat eten! Hoe vies en gruwelijk is dat!

Volgens mij hebben jullie wel even genoeg te lezen. Het plan is om nog een keer te bloggen voor ik naar ZA vlieg.