Eerste week overleefd
Door: julieinafrika
Blijf op de hoogte en volg Julie
07 Februari 2012 | Ghana, Kumasi
Lieve allemaal,
Na een week lijkt het me wel eens tijd voor een verslag aan jullie! Er is enorm veel gebeurd, dus ik zal het proberen in een reasonable stukje tekst samen te vatten.
Vorige week woensdag vertrok ik in de vrieskou van Schiphol,na een zwaar afscheid. Eerst naar Londen gevlogen, en vandaar naar Accra. De vlucht van 6 uur vond ik erg lang: ik was nogal zenuwachtig en geen trek enzo.Gelukkig was mijn medepassagier aardig; hij bleek in Rotterdam gewerkt te hebben en in Joburg gewoond, dus kreeg ik een hele lijst met tips, op een briefje, heel aardig! We vlogen over de Sahara, echt precies zoals je het jet voorstelt: rotsen, rood zand, ondergaande zon,minidorpjes, 's avonds echt pikdonker...
Iets na negen uur kwamen we aan, in een enorme warme deken van hitte, tsjongejonge. Door een bord met ik welkom (Akwaaba) geheten in Ghana, maar pedofielen waren niet welkom, haha. Ik werd opgewacht door een member van Projects Abroad, waar in totaal nog 7 andere vrijwilligers zaten! Samen met twee Italiaanse meisjes werden we naar een guesthouse gebracht om de nacht door te brengen voor we de volgende dag naar Kumasi zouden gaan. Toen we om 11 uur daar waren, werd ons doodleuk verteld dat we de volgende dag om 3 uur op moesten staan! Aldus zaten we dan om 4 uur 's ochtends in de bus op weg naar Kumasi, hoofdstad van het Ashantirijk, en 2e stad van Ghana, met 1,5 miljoen (!) inwoners. Het landschap was wel ongeveer als ik me had voorgesteld: veel groen, veel palmen en bananenbomen, beetje heuvelig, overal gepleisterde huisjes,etc.
Door een ander PA-mannetje, een vrolijke Ghanees met een roze telefoon, werd ik naar mijn gastgezin gereden. Het verkeer was wel wat gestructureerder dan in Nepal (binnen de lijntjes rijden, minder toeteren),maar je staat wel ongeveer stil: wat een drukte zeg. Uiteindelijk gingen we van de asfaltweg, over zo'n rode zandweg (ik schrok me dood), door een kuilige buurt,en toen waren we er! Geel huis, met een poort,dan een tuin,en dan het huis. Mijn hostmother, Augustina,was thuis,en ik kreeg meteen een knuffel. Ze is echt zo'n Afrikaanse mama, met een doek om haar hoofd, gekleurde kleren,etc. We kregen een ENORM bord eten. Vooralsnog ben ik de enige volunteer in het huis, en mijn bed heeft een Jip en Janneke laken! Privebadkamer, keurig, met bad (vrij nutteloos gezien het koude water ;)), etc. Augustina is de oma, haar zoon Joel zit in de VS om medicine te studeren.Dan woont Goody er nog, haar kleindochter van 18, Gustaf en Michael, 2 jongens van 25 (zeggen ze) die zoons zijn van broers/zussen van haar, en er is nog een huisje met mensen waarvan ik de verhouding niet helemaal snap,waaronder Makayla van 2 (errug schttig) en een jongetje Alfred die naar dezelfde school gaat als ik.Iedereen is erg aardig, alleen de hoeveelheid eten! Het is echt een worsteling, ik heb helemaal geen trek, en ze geven me veeeel te veel.Gister voor de eerste keer met mijn handen gegeten. 's Avonds kijken we vaak (slechte) Ghanese tv.
Verder vind ik het nogal warm, vooral 's nachts, maar gelukkig zijn er fans. Vandaag is het mistig van het stof, met wind,wat ze koud vinden, haha.
De volgende dag kreeg ik mijn induction. Met een trotro, een minibusje, gingen we naar het centrum,waar ik een internetcafe, postkantoor,ATM, supermarkt etc te zien kreeg. Ik moet zeggen dat ik wel een beetje suffer van een cultureshock hoor, het is zoooo anders dan Nepal! Veel drukker en chaotischer,echt crazy, en je voelt je zo blank! En van die trotro's snap ik ook niets.
Iedereen spreekt je aan (wel heel aardig hoor) en noemt je obruni,wat blanke betekent. Van Augustina moet ik dan obibini terugzeggen, wat zwarte betekent :p
Zaterdag ben ik met Gustaf naar een internetcafe hier in de buurt gegaan,waar ik nu ben, en zondag met Augustina naar de presbyteriaanse kerk! Het was in een simpele ruimte,met plastic stoeltjes, wat frutsels aan de muur en livemuziek. Verschillende preachers preachen de hele tijd door een mic, verder veel muziek met uitbundig gezang, en zelfs wat gedans! Heel leuk! Ook geef je wat geld, en worden nieuwe members verwelkomd: ik moest naar voren om mezelf voor te stellen, waarna er (volgens mij) voor me gebeden werd.En op een gegeven moment gaat iedereen rondlopen en elkaar groeten, heel grappig. Het bleek dat ik mijn camera mee had mogen nemen, dus dat volgt nog. Ik ben nog helemaal niet toegekomen aan het maken van foto's!
Morgen is er een vrijwilligersmeeting,waarbij ik eindelijk de rest ontmoet.Verder nu twee dagen op de school gehad,waar ik volgende keer over zal vertellen. Het is echt een GEKKENHUIS, bijna 1000 kinderen en ik ben de enige obruni, je raadt al hoe dat gaat.
Goed,dat was het voor nu. Denk aan mij in de hitte, met jullie Elfstedenkoorts,en ik laat snel weer wat van me horen!
Heel veel liefs,
Julie
Na een week lijkt het me wel eens tijd voor een verslag aan jullie! Er is enorm veel gebeurd, dus ik zal het proberen in een reasonable stukje tekst samen te vatten.
Vorige week woensdag vertrok ik in de vrieskou van Schiphol,na een zwaar afscheid. Eerst naar Londen gevlogen, en vandaar naar Accra. De vlucht van 6 uur vond ik erg lang: ik was nogal zenuwachtig en geen trek enzo.Gelukkig was mijn medepassagier aardig; hij bleek in Rotterdam gewerkt te hebben en in Joburg gewoond, dus kreeg ik een hele lijst met tips, op een briefje, heel aardig! We vlogen over de Sahara, echt precies zoals je het jet voorstelt: rotsen, rood zand, ondergaande zon,minidorpjes, 's avonds echt pikdonker...
Iets na negen uur kwamen we aan, in een enorme warme deken van hitte, tsjongejonge. Door een bord met ik welkom (Akwaaba) geheten in Ghana, maar pedofielen waren niet welkom, haha. Ik werd opgewacht door een member van Projects Abroad, waar in totaal nog 7 andere vrijwilligers zaten! Samen met twee Italiaanse meisjes werden we naar een guesthouse gebracht om de nacht door te brengen voor we de volgende dag naar Kumasi zouden gaan. Toen we om 11 uur daar waren, werd ons doodleuk verteld dat we de volgende dag om 3 uur op moesten staan! Aldus zaten we dan om 4 uur 's ochtends in de bus op weg naar Kumasi, hoofdstad van het Ashantirijk, en 2e stad van Ghana, met 1,5 miljoen (!) inwoners. Het landschap was wel ongeveer als ik me had voorgesteld: veel groen, veel palmen en bananenbomen, beetje heuvelig, overal gepleisterde huisjes,etc.
Door een ander PA-mannetje, een vrolijke Ghanees met een roze telefoon, werd ik naar mijn gastgezin gereden. Het verkeer was wel wat gestructureerder dan in Nepal (binnen de lijntjes rijden, minder toeteren),maar je staat wel ongeveer stil: wat een drukte zeg. Uiteindelijk gingen we van de asfaltweg, over zo'n rode zandweg (ik schrok me dood), door een kuilige buurt,en toen waren we er! Geel huis, met een poort,dan een tuin,en dan het huis. Mijn hostmother, Augustina,was thuis,en ik kreeg meteen een knuffel. Ze is echt zo'n Afrikaanse mama, met een doek om haar hoofd, gekleurde kleren,etc. We kregen een ENORM bord eten. Vooralsnog ben ik de enige volunteer in het huis, en mijn bed heeft een Jip en Janneke laken! Privebadkamer, keurig, met bad (vrij nutteloos gezien het koude water ;)), etc. Augustina is de oma, haar zoon Joel zit in de VS om medicine te studeren.Dan woont Goody er nog, haar kleindochter van 18, Gustaf en Michael, 2 jongens van 25 (zeggen ze) die zoons zijn van broers/zussen van haar, en er is nog een huisje met mensen waarvan ik de verhouding niet helemaal snap,waaronder Makayla van 2 (errug schttig) en een jongetje Alfred die naar dezelfde school gaat als ik.Iedereen is erg aardig, alleen de hoeveelheid eten! Het is echt een worsteling, ik heb helemaal geen trek, en ze geven me veeeel te veel.Gister voor de eerste keer met mijn handen gegeten. 's Avonds kijken we vaak (slechte) Ghanese tv.
Verder vind ik het nogal warm, vooral 's nachts, maar gelukkig zijn er fans. Vandaag is het mistig van het stof, met wind,wat ze koud vinden, haha.
De volgende dag kreeg ik mijn induction. Met een trotro, een minibusje, gingen we naar het centrum,waar ik een internetcafe, postkantoor,ATM, supermarkt etc te zien kreeg. Ik moet zeggen dat ik wel een beetje suffer van een cultureshock hoor, het is zoooo anders dan Nepal! Veel drukker en chaotischer,echt crazy, en je voelt je zo blank! En van die trotro's snap ik ook niets.
Iedereen spreekt je aan (wel heel aardig hoor) en noemt je obruni,wat blanke betekent. Van Augustina moet ik dan obibini terugzeggen, wat zwarte betekent :p
Zaterdag ben ik met Gustaf naar een internetcafe hier in de buurt gegaan,waar ik nu ben, en zondag met Augustina naar de presbyteriaanse kerk! Het was in een simpele ruimte,met plastic stoeltjes, wat frutsels aan de muur en livemuziek. Verschillende preachers preachen de hele tijd door een mic, verder veel muziek met uitbundig gezang, en zelfs wat gedans! Heel leuk! Ook geef je wat geld, en worden nieuwe members verwelkomd: ik moest naar voren om mezelf voor te stellen, waarna er (volgens mij) voor me gebeden werd.En op een gegeven moment gaat iedereen rondlopen en elkaar groeten, heel grappig. Het bleek dat ik mijn camera mee had mogen nemen, dus dat volgt nog. Ik ben nog helemaal niet toegekomen aan het maken van foto's!
Morgen is er een vrijwilligersmeeting,waarbij ik eindelijk de rest ontmoet.Verder nu twee dagen op de school gehad,waar ik volgende keer over zal vertellen. Het is echt een GEKKENHUIS, bijna 1000 kinderen en ik ben de enige obruni, je raadt al hoe dat gaat.
Goed,dat was het voor nu. Denk aan mij in de hitte, met jullie Elfstedenkoorts,en ik laat snel weer wat van me horen!
Heel veel liefs,
Julie
-
07 Februari 2012 - 16:48
Suus:
Hooooi!
Ik heb je net een giga-mail gestuurd, maar ik wilde nog eens zeggen dat ik het een cool verhaal vind en dat je heel enthousiast klinkt, dus het is vast heel leuk!
Tot snel! En ik zal heel veel foto's maken van het ijs, zodat je toch wat meekrijgt ;)
xxxx -
10 Februari 2012 - 21:38
Esther:
Klinkt leuk meid!
Ik ben benieuwd naar alle verhalen die gaan komen, en geniet ervan. Ik zal aan je denken, jij lekker in de warmte en wij hier allemaal in die vrieskou :(
Liefs! -
10 Februari 2012 - 22:00
Emiliet:
Lieve Julie,
Zo, wat een overgang weer. Jij sterft van de hitte, hier vriest het nog steeds dat het kraakt. Wineke is gisteren met de hele school naar Maasland of Schipluiden gegaan om de Westlandtocht te schaatsen, 5 bussen vol. Floris heeft deze week zijn Cito gedaan en ze mochten een schaatsbaan maken van de speelplaats. Vanmiddag hebben ze geschaatst op een grote bevroren waterplas in Den Haag.
Ik hoop dat de presbyteriaanse gebeden je helpen gauw gewend te raken bij je gastgezin en je school. Wat voor eten krijg je? En drink je water uit flessen of de kraan? Weet je al van wie de kleintjes zijn? En willen ze je de hele tijd even aanraken om te kijken hoe dat voelt zo'n Super hoor dat je dit allemaal doet!
Nu is de serie Moordvrouw op tv, de aflevering die op je oude school is opgenomen. De kluis is gejat en de examens zijn weg. Typisch dat er zoveel bladeren op het schoolplein liggen in mei en dat er zonnebloemen in een vaas staan. Typisch foutje van de productie, het was toch ook in september dat ze de opnamen maakten? Nou, lekker belangrijk, zul je denken. Is de Ghanese tv ook Engelstalig of in een van die 200 talen die ze daar spreken?
Liefs Emiliet
-
12 Februari 2012 - 17:37
Ida:
Wat klinkt het fantastisch, Julie! Weer een totaal andere ervaring dan je vorige trip. Wat een wijsheid zal jij opdoen..... Vooral dat het ook anders kan gaan dan in NL en dat men ook gelukkig kan zijn. Ik zag gisteren Thom en Cateau in Dongen, het was erg gezellig en fantastisch georganiseerd (wederom vooral door Thom, begreep ik)
Floor zit op Bali en heeft het ook erg warm, kan zich niet voorstellen hoe het hier is met sneeuw en ijs.
Ik wens je veel succes en plezier daar! Liefs, IDa
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
